FOTOGRA­FIE­CIR­CUIT: Cycle of darkness and light

Einfinger is er in geslaagd, niet alleen om me aan het twijfelen te brengen - wat een basiseigenschap zou zijn van goede kunst -, maar sterker: een enkele keer heeft hij me aan een foto doen voelen, omdat ik dacht dat het om een schilderij ging. Een andere keer heb ik aan een foto geroken, aangezet door een identiek vermoeden. Ik ga er vanuit dat dit twee eigenschappen zijn die me toestaan te zeggen dat Einfinger een ontzettend begaafd fotograaf is. De sterke suggestie van tactiliteit had in beide gevallen lang niet alleen te maken met de kwaliteit van het Hahnemühle-papier, een kwaliteitsproduct met een lange geschiedenis, waarop zijn werk steevast wordt afgedrukt.

Einfingers fotografie heeft me van meet af aan bekoord. Of hij nu met zwart-wit uitpakte of met kleur, figuratief of abstract werk maakte, het maakte weinig verschil. Hij is een klassenbak .Het meest geniet ik doorgaans wanneer hij speelt met licht en schaduw en daarvoor lapidaire architecturen uitkiest. Of wanneer hij abstracte elementen gebruikt, een kunstwerk ziet in wat niet als dusdanig was bedoeld. Het zal u niet verwonderen dat merkwaardige gebouwen hem door hun ingenieus karakter of net door hun grote eenvoud inspireren, dat architecten als Gehry en Le Corbusier bij hem hoog in aanzien staan. Een flard van hun creaties volstaat voor een spel met vormen of voor het vastleggen van een sfeer. In bijna alle foto’s speelt de eenvoud een grote rol. Ook de stilte. Deze is doorgaans bijna voelbaar. Vandaag kiest de ervaren rot voor het beste van diverse fotografiewerelden, gebruikt hij enkel kleur als die een meerwaarde kan bieden, maar altijd primeren eenvoud en concept.

Einfinger laat in zijn werk nog heel wat aan de kijker over. Ook dat maakt het interessant. Eerst is er de twijfel, daarna kan je aanvullen. Er in stappen,  wegdromen. Ondanks hun puurheid en eenvoud, zijn ze zo veel meer dan wat je ziet.

- Johan Debruyne, criticus en (H)art recensent