In het rusthuis Belle Epoque wonen oude mensen en een hondje in afgeleefde kamers. Niet iedereen kan het goed vinden met iedereen, maar toch willen de bewoners niets liever dan samenzijn – soms is het zelfs best gezellig in het rusthuis. Wat buiten het huis gebeurt, boeit weinig. De fotografe Julia Helber legt alles vast, zacht en liefdevol: de geleefde levens, de vergeten verhalen, momenten en gekoesterde bezittingen. 

Blijven herinneren

De fotografe focust in in deze Belle Epoque-reeks op de laatste fase, aan het einde van een lang mensenleven. Hoe ziet dat leven er nog uit met de blik op het nakende einde? Wat was belangrijk en wat niet? Is het mogelijk om herinneringen verder te laten leven? Hoe wordt ‘tijd’ beleeft – wat vertelt de klok, hoe lang tikt een hart nog?  

De tijd brengt redding

Helbers beelden zijn een reflectie over tijd, wachten en vergankelijkheid. Nog even wil ze die onmogelijke poging ondernemen om mensen, objecten en herinneringen te redden van het vergeten. Het boek ‘De jaren’ van de Franse schrijfster Annie Ernaux was een grote inspiratiebron, de auteur wil ‘iets redden van de tijd waar we nooit meer zullen zijn’. Maar uiteindelijk, en daarin vinden Helber en Ernaux elkaar helemaal, zullen alle beelden verdwijnen. 

Focus op de mens

Achter elk universeel verhaal en de illustratie van het abstracte idee schuilen portretten van echte mensen die vrienden werden van de fotografe. Het huis en de bewoners in beeld brengen was een droom voor Helber. Ze dompelt zich graag onder in onbekende, nieuwe werelden, en bouwt al fotograferend een relatie op met de omgeving en de mensen.

Vandaag bestaat Belle Epoque niet meer, het pand werd verkocht, de bewoners verhuisden, stierven.

_Julia Helber studeerde fotografie aan LUCA school of Arts. Daarnaast is ze kunsthistorica met een fascinatie voor kleur, licht en stillevens. Belangrijke inspiratiebronnen bij haar fotografisch werk zijn de schilderkunst en thema’s als de eindigheid van het leven, herinneringen en het verglijden van de tijd.