Locatie 5: Het Perron | Textiel als beelddrager & Textiel als perfor­ma­tieve kracht

Als men het stations­plein oversteekt en Het Perron nadert, springt de buiten­gevel, bekleed met een enorm geweven stalen raster, in het oog. Daarin een lichtge­vend beeldscherm dat onze aandacht probeert te vangen. Louise Verstraete zet dit  scherm in om haar textiele beelde­nar­chief te presen­teren. De toe-eigening is een ingreep in de openbare ruimte en de vele passanten zien nu, waar normaliter campag­ne­beelden getoond worden, een flow aan stadsge­zichten die haar textiele blik weerspie­gelen. Verstraete verzamelt en manipu­leert beelden uit de publieke ruimte waar er ingrepen zijn gepleegd die een textiel karakter of een textiele mentali­teit in zich dragen. Zelden zijn mensen te zien, maar wel de sporen die mensen door hun handelen achter­laten. Het ‘beelden­ei­land’ laat de toeschouwer op een andere wijze en met ‘textiele ogen’ naar de omgeving kijken. De perfor­ma­tieve daad op het scherm is tegelij­ker­tijd een uitnodi­ging om I try to imagine how your texture felt like te bezoeken en de buiten­we­reld met de tentoon­ge­stelde werken te verbinden. Het scherm functi­o­neert als een poort, een gestuurde blik, die men passeert wanneer men naar binnen gaat of de andere locaties bezoekt.

De kunste­naars in Het Perron integreren de wereld in hun beeldtaal. Textiel functi­o­neert hier als drager van ideeën en beteke­nissen en communi­ceert standpunten en positi­o­ne­ringen.

Zoals de titel van de tentoon­stel­ling stelt het geweven tekstbeeld The yearning to interwine your tangibilty / Is this a means to anchor you once more in this very moment? eveneens van Manon Clement, een actieve vraag aan de toeschouwer. De toon van ‘yearning’ versterkt het vermoeden dat de wens zo goed als onmoge­lijk is. Clement zet de woorden vast in het weefsel, als een spoor van een eindeloze inspan­ning. De tekst verbindt zich met de andere kunstwerken die complexe zaken als verlies, verlangen, kwetsbaar­heid en onmacht trachten te verbeelden.

Sam Druant vervlecht tastbaar­heid in haar werk door tekst en beeld te combineren en deze met wol te tuften tot kleurrijke composi­ties. Zij integreert een bewust feminisme: enerzijds komt zij sterk op voor de krachten en positie van de vrouw en anderzijds schuwt zij het niet om juist die gevoelig­heden en twijfels te tonen die angsten en kwetsbaar­heden uitdrukken. Hunting Myself lijkt dan ook een beeld waarin zij zichzelf op humoris­ti­sche wijze relati­veert. Het werk Fire Lamb, ontstaan in een samenwer­king met de beeldhouw­ster Justine Grillet, toont eenzelfde tweevou­dig­heid: het ‘onschul­dige lam’ raakt verwik­keld of gevangen in slangen­lijnen, terwijl het vuur daarnaast brandt. We Weave nodigt uit om samen betrokken en verbonden te raken, een verzoek dat zich verder uitbreidt over de tentoon­stel­ling. We weave stopt niet bij het beeld van Druant maar verbindt ook de andere werken in een web van samenhang en beleving.

De patchworks van Lisa Ijeoma vertellen een beladen verhaal en geven een stille activis­ti­sche boodschap over actuele vraagstukken als discri­mi­natie, diversi­teit en dekolo­ni­satie. Hiermee verbindt Ijeoma zich met een traditie waarin vrouwen patchworks als medium gebruikten om hun geschie­de­nissen en emoties te communi­ceren. In hun sobere kleuren, materi­a­li­teit en samenge­stelde opbouw zit melancholie verweven, een gemoeds­toe­stand die versterkt wordt als men de achter­grond van de werken kent. Elk werk draagt de naam van één van de zeven tentoon­ge­stelde Kongolezen die stierven tijdens de Wereld­ten­toon­stel­ling in 1897 in Tervuren. Hiermee geeft Ijeoma op een ingetogen manier een plaats en een beeld aan een gedehu­ma­ni­seerde gebeur­tenis uit een bescha­mende koloni­sa­tie­ge­schie­denis.

De Kuvari­ca’s of geborduurde witte doeken van Jana Vasiljevi refereren aan de traditie waarin vrouwen vlijtig hun uitzet zelf maakten en samenstelden. Deze traditie werd lange tijd overge­dragen op volgende genera­ties maar in de loop van de twintigste eeuw ging ze verloren onder invloed van verande­rende waarden, industri­a­li­satie en globali­se­ring. Kuvari­ca’s zijn doeken met een gebruiks­functie die tegelij­ker­tijd decora­tief zijn en een in die tijd niet altijd negatieven boodschap overbrengen. Ter lering en vermaak worden de huishou­de­lijke kwaliteiten van de vrouw belicht: zorg voor de kinderen, een proper huis, liefde gaat door de maag. De vrouwen borduurden deze doeken met toewij­ding en gaven ze later door aan hun kinderen, zoals de hier tentoon­ge­stelde doeken gekoes­terd werden door de grootmoeder en moeder van Vasiljevi.

Niet alle doeken waren afgewerkt en de kunste­naar voegt er nieuwe, in onze tijd passende boodschappen, aan toe. Zo toetst ze traditi­o­nele waarden op hun relevantie voor het heden en verenigt ze een oud volksge­bruik met de positie die mondige vrouwen vandaag kunnen hebben.

De ruimte­lijke jacquard­weef­sels van Margo Veeckman, Embellished Enclosures en Knowing, laten textiel lichame­lijk ervaren. To imagine how your texture felt like wordt hier op een geheel eigen wijze ingevuld. Huid en tactili­teit vormen een fysiek huis dat zich aan ons opdringt. De doeken ogen gerust­stel­lend, maar irriteren en jeuken. Ze schuren in hun textuur maar ook in de vraagstel­lingen die ze poneren. Het werk van Margo Veeckman is dubbel­zijdig schuur­pa­pier in een fijne korrel.

De kleurrijke textiel­werken van Darius Dolatyari-Dolatdoust communi­ceren een verhaal van identi­teit, transfor­matie, beweging en uitdaging. In deze tentoon­stel­ling zijn twee kostuums te zien van zijn perfor­mance Flags Parade uit 2022, die op de opening van deze tentoon­stel­ling actief gemaakt worden in een perfor­mance door de kunste­naar en zijn compagnon Maureen Béguin-Morin. In ‘stille’ toestand hebben ze het potentieel om een choreo­grafie op te roepen. Wat gebeurt er wanneer de gewaden gedragen worden? Hoe beweegt men, ontmoeten de lichamen elkaar, welk rollen­spel lokken ze uit? De kostuums worden kleurrijke wezens die zich dansend verplaatsen door de ruimte van Het Perron. De gewaden van Flags Parade zijn als kleurrijke fladde­rende vlinders die bevrij­dend werken: ze laten het lichaam verdwijnen en geven ruimte aan de verbeel­ding.

Praktische info locatie 'Het Perron'

> Locatie: Het Perron, exporuimte, Fochlaan 1, 8900 Ieper
> Openingsuren: 
dinsdag tot vrijdag: 9.30 uur tot 12.30 uur + 14.30 uur tot 18.00 uur
zaterdag en zondag van 13.00 uur tot 17.00 uur